کد مطلب:173071 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:154
الگوی سازش ناپذیری
امام علیه السلام در پاسخ ولید برای بیعت با یزید فرمود:
أیها الامیر، انا اهل بیت النبوة و معدن الرسالة و مختلف الملائكة و بنا فتح الله و بنا ختم الله و یزید رجل فاسق، شارب الخمر، قاتل النفس المحرمة، معلن بالفسق و مثلی لا یبایع مثله؛ [1] .
ای امیر، ما خاندان نبوت و كان رسالت، و مكان آمد و شد فرشتگان هستیم. اسلام به وسیله ما آغاز شد و به دست ما به انجام می رسد و یزید مردی است شرابخوار، كه انسان های محترم و بی گناه را به قتل می رساند و علنا مرتكب گناه می شود و بی باكانه حد و مرز الهی را می شكند، آیا برای مثل من شایسته است كه با مثل یزید بیعت كند؟ ( و با بیعت خود، تمام گناهان او را امضا كند؟)
امام علیه السلام با صراحت، شجاعت و قاطعیت، عزم راسخ و تصمیم قاطع خود را در رد بیعت یزید اعلام می كند و هیچ گونه ترس، سیاست بازی، فریبكاری و عافیت طلبی را در امر مسلمین روا نمی دارد. تكلیف همه را روشن می كند كه حسین فرزند پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم هرگز با یزید فاسق و پلید بیعت نخواهد كرد. بیعت حسین علیه السلام با یزید، بیعت خیر و صلاح با پلیدی و فساد است. تسلیم نیكی ها، زیبایی ها و ارزش ها در برابر بدی ها، زشتی ها و پستی هاست. عقل، عدل، شرع و انصاف چنین سازشی را اجازه نمی دهد. امام علیه السلام با جمله ی«مثلی لا یبایع مثله» قیام خود را از حالت فردی و شخصی خارج و به صورت یك اصل كلی و قانون عقلی مطرح
می كند. امام با این بیان، دو جبهه و جناح متضاد را ترسیم می كند كه از آغاز تاریخ بشری تا پایان آن در برابر هم قرار دارند.
جبهه ی حق و باطل، جبهه ی عدل و ظلم، جبهه ی نور و ظلمت، جبهه ی پارسایی و گناه، جبهه ی بدی ها و زشتی ها كه قرآن مجید از آن به عنوان شجره طیبه و خبیثه یاد كرده است. امام علیه السلام نماد روشنایی، پیشوای حق و پرچمدار جبهه عدل است و هرگز با جبهه ی زور و زر و تزویر سازشی ندارد. این خلاف سنت و شریعت الهی است كه حق در برابر باطل و عدالت در برابر ستم تسلیم و خوار گردد.
بنابراین، قیام عاشورا، قیام فردی علیه دیگری، یا گروهی علیه گروه دیگر، در مقطعی از تاریخ نیست، بلكه رویارویی همه ی خوبی ها با همه بدی ها و ارزش ها با ضد ارزش هاست، نبرد اسلام با كفر است كه تا قیام قیامت ادامه دارد.
قد كان لكم آیة فی فئتین التقتا فئة تقاتل فی سبیل الله و اخری كافرة؛ [2] .
به راستی در مبارزه دو گروهی كه با هم روبه رو شدند، برای شما نشانه ای بود. یكی در راه خدا می جنگید و گروه دوم كافر بود.
أیها الامیر، انا اهل بیت النبوة و معدن الرسالة و مختلف الملائكة و بنا فتح الله و بنا ختم الله و یزید رجل فاسق، شارب الخمر، قاتل النفس المحرمة، معلن بالفسق و مثلی لا یبایع مثله؛ [1] .
ای امیر، ما خاندان نبوت و كان رسالت، و مكان آمد و شد فرشتگان هستیم. اسلام به وسیله ما آغاز شد و به دست ما به انجام می رسد و یزید مردی است شرابخوار، كه انسان های محترم و بی گناه را به قتل می رساند و علنا مرتكب گناه می شود و بی باكانه حد و مرز الهی را می شكند، آیا برای مثل من شایسته است كه با مثل یزید بیعت كند؟ ( و با بیعت خود، تمام گناهان او را امضا كند؟)
امام علیه السلام با صراحت، شجاعت و قاطعیت، عزم راسخ و تصمیم قاطع خود را در رد بیعت یزید اعلام می كند و هیچ گونه ترس، سیاست بازی، فریبكاری و عافیت طلبی را در امر مسلمین روا نمی دارد. تكلیف همه را روشن می كند كه حسین فرزند پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم هرگز با یزید فاسق و پلید بیعت نخواهد كرد. بیعت حسین علیه السلام با یزید، بیعت خیر و صلاح با پلیدی و فساد است. تسلیم نیكی ها، زیبایی ها و ارزش ها در برابر بدی ها، زشتی ها و پستی هاست. عقل، عدل، شرع و انصاف چنین سازشی را اجازه نمی دهد. امام علیه السلام با جمله ی«مثلی لا یبایع مثله» قیام خود را از حالت فردی و شخصی خارج و به صورت یك اصل كلی و قانون عقلی مطرح
می كند. امام با این بیان، دو جبهه و جناح متضاد را ترسیم می كند كه از آغاز تاریخ بشری تا پایان آن در برابر هم قرار دارند.
جبهه ی حق و باطل، جبهه ی عدل و ظلم، جبهه ی نور و ظلمت، جبهه ی پارسایی و گناه، جبهه ی بدی ها و زشتی ها كه قرآن مجید از آن به عنوان شجره طیبه و خبیثه یاد كرده است. امام علیه السلام نماد روشنایی، پیشوای حق و پرچمدار جبهه عدل است و هرگز با جبهه ی زور و زر و تزویر سازشی ندارد. این خلاف سنت و شریعت الهی است كه حق در برابر باطل و عدالت در برابر ستم تسلیم و خوار گردد.
بنابراین، قیام عاشورا، قیام فردی علیه دیگری، یا گروهی علیه گروه دیگر، در مقطعی از تاریخ نیست، بلكه رویارویی همه ی خوبی ها با همه بدی ها و ارزش ها با ضد ارزش هاست، نبرد اسلام با كفر است كه تا قیام قیامت ادامه دارد.
قد كان لكم آیة فی فئتین التقتا فئة تقاتل فی سبیل الله و اخری كافرة؛ [2] .
به راستی در مبارزه دو گروهی كه با هم روبه رو شدند، برای شما نشانه ای بود. یكی در راه خدا می جنگید و گروه دوم كافر بود.
[1] بحارالانوار، ج 44، ص 325.
[2] آل عمران (3) آيه ي 130.